Deze lente waait de wind de goede kant uit. We zijn opnieuw met podcasts over tentoonstellingen hedendaagse kunst gestart, na Laure Prouvost in Tilburg gingen we naar Beaufort aan de Belgische kust en dan naar de triënnale in Brugge. We trokken onze stoute schoenen aan en vroegen een accreditatie voor de biënnale van Venetië. Eerste week geen reactie, de tweede en derde ook niet. We voerden het plan af. Tot vorige vrijdag. Opeens. Uitgenodigd. De persdagen zijn al volgende week. We gaan dat gewoon doen. Naar Venetië.
Nog belangrijker is dat het boek over Elise er komt. En hoe. Een tijdlang leek het een hopeloze zaak. Op een dag bedacht ik dat ik een belangrijke foto van haar leven niet had gemaakt: die van het huis waarin ze haar jeugd beleefde. Ik stopte aan het Stuivenbergziekenhuis, stapte uit de auto, maakte deze foto en voor ik naar huis reed, keek ik naar mijn mails. Daarin verscheen het zwart op wit: Pelckmans wil Elise uitgeven. Inleveren op 1 juni, verschijnen op 1 september. Het wordt een mooie (en drukke) zomer.
