Tennissen of vissen kost ook geld
Op persconferenties of bijeenkomsten met vrienden en familie krijgen we dikwijls de vraag naar het verdienmodel van Kunstmanen. Dan halen we allebei even diep adem en schudden het hoofd. We doen dit omdat we allebei zijn dol op journalistiek, het geeft ons de kans om met allerlei mensen te praten, het verplicht ons om beter te kijken en te luisteren waardoor we er meer plezier aan beleven.
Alleen bij een podcast kunnen we, wat we maken, gratis verspreiden. Bovendien hoeven we aan niemand verantwoording af te leggen.
Natuurlijk hebben we opnamemateriaal nodig, Daniël is dol op het uitpluizen van websites en het zoeken naar de beste prijs-kwaliteitverhouding. En als hij weer wat bestelt, zeggen we unisono: ‘Tennissen of vissen kost ook geld.’
Het maken van de podcast neemt vooral heel veel tijd in beslag, maar omdat we het zo graag doen, rekenen we die niet aan. Zelfs de onkosten niet. Al dromen we van een uitnodiging hier of daar met een luxueuze overnachting en een exquis etentje. Deze sponsoring is uiteraard welkom.
Tot dan houden we het wel op wegrestaurants:
